Ο Γκούφυ και η Μίνι ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι που ζούσαν όχι στη Λιμνούπολη αλλά σε μια διπλανή πόλη, την Πορτομοδιστρούπολη.

Έλεγαν και οι δύο πως αγαπούσαν πολύ τα παιδιά και φρόντιζαν να είναι κοντά τους όσο περισσότερο μπορούσαν μέχρι που τα κατάφεραν και έπιασαν την… καλή.

Εκείνος, παρότι λίγο βλακάκος, δεν κατάφερε πολλά πράγματα στη ζωή του εκτός από το ότι επένδυσε στην κοντή αγαπημένη του.

Εκείνη πάλι έδειχνε πως είχε πολύ μυαλό και κατάφερε να ανεβεί πολύ ψηλά χρησιμοποιώντας ό,τι σκαμπό έβρισκε μπροστά της. Μέχρι που έφτασε στο σημείο να νιώθει τον δυνατό αέρα να της παίρνει τα… μαλλιά.

Πριν πιάσουν την καλή το έπαιζαν επαναστάτες και μάλιστα έψαχναν κι ένα σκύλο σαν τον Πλούτο να γαβγίζει όταν αυτοί κουράζονταν να το κάνουν.

Όταν όμως ανέβηκαν… ψηλά, σκέφτηκαν ότι δεν έχει αξία να γαβγίζουν αφού θα πονούσαν και τα λαιμά τους.

Έτσι λούφαξαν και άρχισαν να καλοτρώνε. Ως γνωστόν άλλωστε «όταν τρώμε δεν μιλάμε και το πιάτο μας κοιτάμε».

Μέχρι που οι κάτοικοι της Πορτομοδιστρούπολης άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά αφού από τη μια ο Μαύρος Πιτ (αυτόν τον είχαν για να καθαρίζει τις βρώμικες δουλειές) κι από την άλλη ο Γκαστόνε (αυτόν τον κάνανε αρχηγό αφού μόνο τύχη είχε) είχαν κάνει κολεγιά και μαζί με τον Γκούφυ και τη Μίνι είχαν φτιάξει ένα θησαυροφυλάκιο που θα ζήλευε και ο Σκρουτζ στη γειτονική Λιμνούπολη.

Μόλις τα πράγματα σκούρυναν κι άλλο, ο Γκούφυ άρχισε να διοργανώνει πάρτι και να καλεί τους πολίτες για να διασκεδάσουν όλοι μαζί αλλά κανείς δεν πήγαινε.

Έτσι αναγκάστηκε να φορέσει την πανοπλία του Δον Κιχώτη που είχε φυλαγμένη και βγήκε στους δρόμους να ψάχνει για ανεμόμυλους να μονομαχήσει μαζί τους.

Οι κάτοικοι της Πορτομοδιστρούπολης όμως τον πήραν τον καημένο στο ψιλό αφού είχαν καταλάβει πόσο χαζούλης ήταν.

Κι από κοντά την πλήρωσε και η κοντή Μίνι η οποία πια με γάβγισμα που θύμιζε βραχνιασμένο κοκοράκι προσπαθούσε να θυμίσει ότι κάποτε βρισκόταν ψηλά.

Ο Μαύρος Πιτ συνέχισε τη δουλειά του με τις αρπαχτές και ο Γκαστόνε ζούσε στον κόσμο του υπολογίζοντας ότι η τύχη του δεν θα στερέψει ποτέ.

Κι ύστερα ήρθαν οι εκλογές κι έζησαν αυτοί καλά – και μακριά – και οι κάτοικοι της Πορτομοδιστρούπολης καλύτερα.

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook